Embrace4life

Wakker worden!
Verschrikkelijk, verschrikkelijk, verschrikkelijk, was de eerste gedachte bij het zien van de foto van het jongetje op strand. Verdronken! Iedereen weet waar het over gaat, toch? Het is breed uitgemeten in het nieuws en op internet. Overal dit verschrikkelijke beeld. Ik krijg nog een brok in mijn keel als ik er aan denk.

Het doet me deugd om te zien dat dit beeld veel mensen heeft wakker geschud en dat er aan allerlei kanten actie ondernomen wordt. En ook de politiek dit onderwerp als prioriteit heeft aangevinkt. Aan de andere kant ook in en in triest, dat het nu pas mensen heeft wakker geschud. Maar zoals vaker het geval is, moet er eerst iets ergs gebeuren, voordat er actie ondernomen wordt.

Overleven
Vluchtelingen overal. Al weken wordt er over gesproken. Vluchtelingen in Italië en Griekenland. 'Ga er niet op vakantie mensen, want het barst er van de vluchtelingen', werd er gezegd. Nu ben ik zelf in Kos geweest begin juni. En amper een vluchteling gezien! Denk je echt dat vluchtelingen tussen de toeristen gaan zitten in de brandende zon, die zuipen, vreten en feesten!! Natuurlijk niet, zij zoeken naar onderdak, een veilige plaats voor hun kinderen en zichzelf. Een plek waar voedsel en water is. Alles om te overleven! Dit is GEEN keuze, het is een MUST!
 
Wanneer je in een land woont waar je je leven niet veilig bent, waar de kans bestaat dat je kinderen het niet overleven of je kinderen moeten op groeien zonder ouders, dan doe je wat nodig is of je nou wil of niet. Willen of niet is denk ik niet een goede benaming. Je doet gewoon, je hebt GEEN keus!

Ik wil helpen!  
Sinds ik moeder ben geworden, snap ik dit. Vandaar ook de brok bij het zien van het jongetje op het strand en de dagelijkse hersenspinsels op welke manier ik hulp kan geven aan de vluchtelingen. 
Het liefste roei ik zelf de zee op en help ik ze één voor één veilig over, of bied ik onderdak aan. Echter woon ik nu voor een aantal maanden op een camping met net genoeg plek voor ons drieën.  

De geboorte van Embrace4life
Toch ben ik met een idee gekomen en wel Embrace4life. Een Embrace4life armbandje is er al vanaf € 4,50 per stuk en de helft van de opbrengst stort ik op giro 6868. De andere helft is voor de materialen die ik gebruik. Via de Facebookpagina van Embrace4life kunnen mensen bestellingen plaatsen, maar ook via deze blog kunnen bestellingen geplaatst worden. Levertijd al ca. 3 dagen zijn. 

Ik hoop zo van harte dat dit lukt. Nog nooit eerder heb ik een dergelijke actie op touw gezet, maar ik kon mijn gevoel niet langer negeren. Ik heb immers wel een keuze!

Moederdag of...kinderdag?

Alweer het tweede jaar dat ik het zelf mee mag maken, moederdag! 's Morgen een dikke knuffel van Daan en zowel een zelfgemaakt cadeautje als een gekocht cadeautje. Maar toch voelt het als een dag als geen ander. Op de cadeautjes na, is het namelijk ook een soortgelijke dag. Daan geeft me altijd een knuffel als ik wakker word. Hij kan zelf nog geen ontbijt maken, dus maak ik dat natuurlijk voor hem. 

Moederdag een leuk fenomeen, maar misschien nog iets te vroeg voor mij als beginnende moeder. Zodra kinderen een eigen mening ontwikkelen en deze ook kunnen uiten en ze beseffen wat goed en fout is, dan is moederdag uitermate geschikt. Toch even stilstaan bij het feit dat moeders alles doen jou gelukkig te maken! En met gelukkig bedoel ik niet: alles geven wat je hartje begeert. Nee, onderwijs, ontwikkeling, geven en nemen, etc. Alles om in je latere leven 'goed' in de maatschappij te kunnen functioneren. Dat levert bij kinderen vaak een hoop strijd, dus is het goed dat er zoiets is als vaderdag en moederdag. Een dag voor kinderen om even stil te staan bij het feit dat ze blij mogen zijn dat ze ouders hebben die zo goed voor hun zorgen. En dan krijg je weer de discussie, waarom moet hier een speciale dag voor zijn en kan dat niet op willekeurige momenten in het jaar? Ik denk, omdat dát gewoonweg nooit gebeurt.

Maar, zover is het voor mij nog niet. Vooralsnog is het voor mij iedere dag moederdag. Elke dag knuffels en kusjes en wekelijks zelfgemaakte knutsels vanaf het kinderdagverblijf. Helemaal perfect.

Zo ook vanmorgen. Niels was er niet, die had gisteren een vrijgezellenfeest met overnachting. Hij heeft mij gisteren nog gebeld om te vertellen waar ik de cadeautjes kon vinden. Dus toen Daan vanmorgen wakker werd heb ik zijn fles gemaakt, ben ik snel naar beneden gerend om 'mijn' cadeautjes te pakken en heb deze vervolgens samen met Daan uitgepakt, nadat hij zijn fles leeg had. Daan was net zo verrast als ik om de cadeautjes te zien. Tot zover de illusie dat Daan echt iets voor mij speciaal heeft gemaakt ;)

Normaal blijven we nog even in bed hangen, maar het zag er buiten stralend uit. Dus snel het bed uit, aankleden en naar beneden. Nadat ik voor ons samen een heerlijk ontbijtje had gemaakt (boterhammen met pindakaas) zijn we daarna op de fiets gesprongen richting de kinderboerderij en speeltuin om vervolgens nog een paar kilometer door de buitengebieden van Best te fietsen. Onderweg nog de donsjes van de paardebloem er af geblazen en naar paarden gezwaaid. 

Daan heeft genoten en ik natuurlijk ook. Het is vandaag gewoon Daan-zijn-dag. Moederdag is het voor mij (tot nu toe) iedere dag!

Campinglife...

Nog 2 weken en dan....gaan we verhuizen, komt er familie uit Canada over, gaan we bijna op vakantie, gaat mijn zusje trouwen, is de Schoolsport Olympiade...HELLUP!

Ja echt serieus, hoe ga ik dat allemaal managen? Het is niet zo dat ik de komende twee weken vrij heb genomen, dus tussen de bedrijven door moet ik (natuurlijk met hulp) m'n huis leeg halen. Een paar dagen voor de verhuizing komt mijn Canadese achterneef met zijn vriendin op bezoek en die wil ook de aandacht. Natuurlijk vind ik het super dat hij overkomt, want ik heb hem al zeker vijf jaar niet meer gezien, het komt alleen zo rottig uit nu. Al weet ik dat ik er nu meer last van heb, dan als het moment straks daar is. Dan vallen alle puzzelstukjes in elkaar en heb ik me voor voor niks druk gemaakt.

Het is allemaal wat hoor zo'n verhuizing. Wat een hoop spullen (lees: zooi) verzameld een mens in een aantal jaar. Ik denk dat we de helft van wat we op zolder hadden staan naar de stort hebben gebracht. Eerder hebben we wel ooit een opruiming gehad, maar toen bedachten we ons dat we die 'zooi', misschien, ooit, een keertje in de toekomst, mogelijk, als de tijd er rijp voor was, nog wel konden gebruiken. Nou...niet dus! En dan is het ook nog eens zo, dat we nog niet meteen in ons nieuwe huis kunnen. Dat kan pas vanaf 1 november a.s. Dus op 25 mei a.s. verhuizen we voor 5 nachten naar mijn schoonouders. Daarna gaan we voor 9 dagen op vakantie en als we terugkomen slapen nog eens 4 nachten bij mijn schoonouders,
voordat we naar ons tijdelijk onderkomen vertrekken, de camping. Hoe vet is dat. Zes maanden wonen op de camping met zwembad, grote trampolines en een bar. Man blij, kind blij en ik blij. 

De bar

Glijbaan voor Daan

Campinglife
Natuurlijk verblijven we in een bungalow. Weliswaar een inniminnie hutje, maar dat mag de pret niet drukken. We hebben een woonkamer(tje), een keuken(tje), een badkamer(tje), twee slaapkamers en een grote tuin! Zodra we de camping en de bungalow gingen bezichtigen waren we verkocht. Wat een gemoedelijke en mooie camping, hier gaat Daan het echt naar zijn zin hebben en moeders ook, als het weer mee zit tenminste. Want, waar laat ik mijn natte was, als het regent buiten? In de woonkamer? Badkamer? Slaapkamer? Heel veel meer ruimtes blijven er niet over. Ach ik maak me er nog niet heel druk over. Vooralsnog zie ik alleen maar de voordelen van wonen op de camping. Zoals, iedere dag kunnen zwemmen, BBQ-en, veel buiten leven, iedere dag vakantie gevoel na een werkdag, bruin worden :)

Speeltuin

De koffers worden gepakt

Glijbaan voor papa en mama ;)

In al ons enthousiasme zijn we wel vergeten te kijken, wat de bungalow aan inrichting en spullen heeft. Daar loop ik nu met het inpakken tegen aan. Wat mag voor lange tijd opgeslagen worden, wat hebben we nu nog nodig, maar straks op de camping niet en wat moet mee naar de camping? Ehhm, lastig verhaal. Hoeveel kasten hebben we daar. Het groot is Daan zijn slaapkamer? Past daar eventueel zijn kast uit zijn huidige kamer in? Pannen, servies, bestek, vergiet, kaasschaaf, blikopener, magnetron/ oven, hoe veel is er aanwezig en wat wil ik zelf meenemen? Kijk het zijn maar kleine dingen, maar heel veel kleine dingen maken een hoop zooi en we hebben maar een klein hutje, dus....hebben we geregeld dat we morgen nog een kijkje mogen nemen in ons toekomstig, tijdelijk, romantisch huisje. Dan gaat Daan ook mee kijken. Ik ben echt zo benieuw wat hij er van vindt!

Een soortgelijke bungalow, als die wij krijgen

En ik denk, als ik dat weet, dat ik ook weer wat rustiger word. Dan kan ik gerichter inpakken en weet ik precies wat ik mee moet en kan nemen! Ik blijf het spannend vinden, maar heb er mega veel zin in.

To be continued....

We doen het selfie!

Hoeveel energie krijg jij van je kleintje?
Kost het opvoeden je energie of krijg je er, net als ik, geweldig veel energie van? In dit bericht doe ik een aantal oplossingen van de hand die kunnen werken bij kinderen van ca. 1,5 jaar die alles zelf willen doen, maar daar simpelweg nog te klein voor zijn. Hoe blijven jij en je kleintje allebei blij, zonder dat je leven er onder lijdt.

Ik vraag dit, omdat ik onlangs via een vriendin hoorde dat een kennisje van haar niet kan werken, omdat het opvoeden van haar kind (1,5 jaar) haar zoveel moeite kost. Ze weet niet waar ze de energie vandaan kan halen om te gaan werken. Haar dagen thuis zitten ramvol, omdat alles zes keer zolang duurt en dat ligt allemaal aan het kindje. Dus, hoe kan ze gaan werken als ze het nu al niet gemanaged krijgt? 's Avond is ze kapot. Een feestje of een borrel op een doordeweekse avond zit er al helemaal  niet in, veel te vermoeiend.

Maar, vroeg mijn vriendin I. zich terecht af, hoe doe jij dat Kim? 'Jij werkt 4 dagen in de week, hebt een kind van 1,5 jaar, runt een huishouden, je sport en bent altijd bezig met nevenactiviteiten binnen de sport- en toneelvereniging en je draait je hand niet om voor een feestje?'

Nu moet ik er wel bij zeggen dat kennisje na de bevalling te kampen kreeg met een depressie. In mijn ogen lijkt ze daar nog niet vanaf te zijn en zit ze in een vicieuze cirkel, waarbij alles draait om het kind en ze zichzelf wegcijfert. In mijn ogen is dit niet goed. Op een gegeven moment komt er een omslagpunt (bij mij zodra ik weer aan het werk ging) dat je je kind laat passen in het leven wat jij wil leiden. Maar ja, wie ben ik?! Ik ben verder geen psycholoog, maar leef gewoon zoals ik wil. Ik krijg juist energie van Daan en ik krijg energie van mijn werk en die 2 samen maken dat ik het huishouden kan runnen en plezier kan hebben op een feestje, zonder enige vermoeidheid. Heerlijk dit leven, waarom ben ik er nooit eerder aan begonnen vraag ik me dikwijls af.

Nu heb ik tijdens mijn zwangerschap en na de bevalling super veel gehad aan forums. Ik zocht mijn probleem op en las wat anderen aan oplossingen hadden. Wat mij het meest logisch leek probeerde ik uit en meestal werkte het. Nu met het verhaal van kennisje zou ik hetzelfde willen doen. Ik zou graag andere mensen helpen met mijn ideeën om een leuke moeder te zijn voor je kind, zonder dat je jezelf voorbij loopt. Ik vind zelf dat het mij goed af gaat en ik heb er nog plezier in ook. 

Zo is Daan nu echt in een fase dat hij alles zelf wil doen. Zelf aankleden, zelf tandenpoetsen, zelf eten, mee koken, de was doen, boodschappen doen met zijn eigen winkelwagentje. Dat is natuurlijk super schattig en heel leuk als je er de tijd voor hebt, maar vaak is die tijd er niet.

Op dat moment heb je keuze uit 3 opties:
1. Daan het daadwerkelijk zelf laten doen, met de acceptatie dat je die dag maar weinig gedaan gaat krijgen
2. Daan niks zelf laten doen, met vervolgens een krijsend en verdrietig kind (tja, soms moet het wel....)
3. Creatieve oplossingen bedenken waardoor beide partijen tevreden zijn :)

Optie 3 gaat mij goed af en het is leuk voor zowel kind als moeder (vader). Hieronder een paar van mijn oplossingen waar Daan helemaal mee in zijn nopjes is.

Koken
Daan wil mij altijd helpen met koken. Ik moet hem optillen en hij wil in de pan roeren. Levensgevaarlijk natuurlijk. Maar als ik hem neerzet dan begint hij met krijsen. Niet erg hoor, daar stopt hij vanzelf wel mee, maar leuk is anders, ik wordt er ook altijd een beetje chagrijnig van. Dan komt manlief thuis en ben ik chagrijnig en Daan aan het krijsen. En...hoe was je dag schat....
Dus zet ik nu een eettafelstoel aan het aanrecht en geef Daan een pollepel en een kindermes en meneer mag losgaan op de groentes. Super leuk. Hij hakt, roert en lepelt al mijn bereidde etenswaren uit de pan, die hij vervolgens op eet. Gisteren aten we Aardappel Anders, de voorgekookte aardappelen, rauwe hamblokjes en de Aardappel Anders saus gingen rechtstreeks zijn mondje in. Helemaal prima toch. Zo kan ik doorwerken, heb ik een tevreden kind en leert hij omgaan met eten. Let wel op, dat je de scherpe messen ver genoeg weglegt op het moment dat jij je even omdraait. Echte messen vinden de kids toch leuker. Gelukkig zitten Daan zijn vingers er nog aan. Al doende leert men ;)

Zelf eten
Zodra het eten klaar is, pakt Daan zijn slabber en doet hij verwoeste pogingen zijn kinderstoel in te klimmen. Hij kan dit echt nog niet zelf, maar hij komt een heel eind. Nadat ik hem in zijn kinderstoel gezet heb gaan we eten en je raadt het al, meneer wil zelf eten. Dit duurt natuurlijk een eeuwigheid. De helft van de tijd zit er niks op zijn lepel of valt het net voor zijn mond van de lepel af. Daarom leg  altijd 2 lepels of vorken bij hem neer. Eentje voor Daan zelf en eentje voor Niels of mij om Daan te helpen en dat accepteert hij prima. Om de beurt doen we een hap en als we teveel met ons eigen eten bezig zijn, dan geeft hij de lepel wel aan mij. Zo van: schiet eens op, ik kan dit niet alleen... :) Zo hebben we een vrolijk kereltje die leert zelf te eten, zonder dat we uren aan tafel zitten.

Wassen
Elke maandagochtend verschoon ik het beddengoed en dan helpt Daan mij mee. Ik begin eerst bij zijn bedje. Haal de lakentjes en het dekentje van zijn bedje en Daan pakt alles (één voor één) op en stopt het in de wasmachine. Terwijl hij daar mee bezig is, begin ik aan mijn bed, daarop liggen in ieder geval 4 kussens, een 2 persoonshoeslaken en dekbedovertrek. Dit bed afhalen duurt net wat langer. Vervolgens hoor ik vanuit het washok, 'kaaaa'. Dat betekent 'klaaaaar' in de taal van Daan. Dus ik roep: 'Daantje je bent nog niet klaar, kom maar eens kijken....' En daar komt hij aan, kijkt verschrikt, slaat zijn handjes voor zijn mond en roept: 'oh,oh' vervolgens begint hij meteen het beddengoed van mijn bed naar de wasmachine te brengen. Het hoeslaken en dekbedovertrek doen we samen. Twee vliegen in één klap. En als klap op de vuurpijl mag hij ook nog op het knopje drukken om de wasmachine te starten. Geweldig toch!

Boodschappen doen
Even later in de ochtend gaan we boodschappen doen. Daan wil dus nu zijn eigen winkelwagentje, maar daar heb ik niet altijd de handen en de tijd voor. Ik ga vaak lopend en dan heb ik de kinderwagen al bij me, dan kan ik ook niet nog eens Daan met een klein winkelwagentje begeleiden. Dus gaat Daan gewoon de kinderwagen in en pak ik een mandje met wieltjes. Daan houdt vanuit de kinderwagen dit mandje vast. Dan hangt hij half uit zijn wagen omdat het mandje steeds zwaarder wordt, maar loslaten ho maar. Nee Daan neemt zijn taken erg serieus.
Soms is het wel behelpen hoor en als het erg druk is werkt het ook niet, maar zo op een maandagochtend of vroeg in de middag, dan is het bij ons nog niet druk in de supermarkt en gaat het prima. Iedereen vindt het ook hartstikke schattig om te zien. Daan is blij, ik heb mijn handen vrij en we verliezen er ook geen tijd door. Echt super!
 
Met de bovenstaande oplossingen heb ik een vrolijk kind en kan ik mijn dag vrij strak invullen. Alles gaat snel, want ik doe het op mijn manier en Daan helpt mij met wat ik wil.

Natuurlijk gaat dit niet altijd op en is het janken geblazen.... Jammer dan, hij moet toch ook leren, dat niet alles kan zoals hij dat wil.

Maar, ook dan duurt niet alles zes keer zo lang.

Leukste verjaardagscadeau contest

Hoe moeilijk kan het zijn? Het vinden van een cadeautje voor het zoontje van een vriendin die zondag a.s. 4 wordt. Nou, voor mij heel moeilijk en ik heb nog precies 8,5 uur de tijd vanaf morgenochtend half 9 om dit te fixen, dus alle hulp is welkom.

Het vinden van een cadeautje voor een kind tussen de 0-15 jaar is altijd een uitdaging voor mij geweest. Gewoonweg omdat ik helemaal niet thuis was/ ben in die leeftijdsgroep. Nu ik zelf een kind heb, kan ik mij prima redden op de afdeling baby's en dreumesen, maar alles daarboven blijft voor mij een raadsel. Op al het speelgoed staat tegenwoordig aangegeven vanaf welke leeftijd het geschikt is, maar van vriendinnen hoor ik vaak dat hun kinderen daar dan eigenlijk alweer te groot voor zijn. Een boek, spelletje of auto's doen het volgens mij altijd wel goed, alleen ben ik zo'n perfectionist die wil dat de jarige het cadeau, door mij gegeven, bombardeert tot het leukste cadeau van zijn verjaardag. Op het cadeau van zijn ouders en opa's en oma's na dan. Die zijn vaak niet te overtreffen en dat hoeft van mij dan ook niet. Ik ben de flauwste niet ;)

Nee, ik zoek een cadeau die hij niet meteen in de hoek gooit na het afgritsen van het cadeaupapier. Ik zoek een cadeau die hij meteen wil inzetten om mee te spelen, ondanks de irritante plastic verpakking die geen mens zonder gereedschap of grof geweld er af krijgt. Ik zoek een cadeau die hij direct aan alle visite laat zien, omdat hij er zo ont-zet-tend blij mee is! En dat alles met een budget van ca. €10 tot €15. Is dit mogelijk?

Zelf ben ik ook al even op zoek gegaan en ik kwam eigenlijk met één optie, namelijk: kinetic sand. Dat is me toch een uitvinding! Echt super cool! Voor de mensen die het niet kennen, hierbij een korte uitleg:

Kinetic Sands is een nieuw assortiment binnenspeelzand, ook wel magnetisch zand of kleefzand genoemd. Het stuift niet, kleeft en valt ook weer makkelijk uit elkaar. Maar je hebt er nooit troep van. Daarnaast is het ideaal en leuk speelgoedzand, omdat het talloze vormpjes kan aannemen en geen hinderlijk spoor van zand nalaat. Stofzuigen is niet nodig. Het kinetische zand is los, beweeglijk en kleverig tegelijk, antibacterieel en hypoallergeen.  

Ik heb het meteen even gecheckt bij mijn vriendin en die kende het zelfs niet. Terwijl zij juist nu in deze speelgoedfase hoort te zitten en niet ik! Maar, stel dat de intertoys dit niet op voorraad heeft, dan ben ik weer terug bij af. Dus op zoek naar een alternatief geschenk. En ook die heb ik gevonden via een collega, namelijk: Magic Jinn. (Nee, dat is niet de naam van mijn collega, maar van het speelgoed)

Magic Jinn weet waar jij aan denkt! Neem een dier in gedachten en beantwoord de vragen die Magic Jinn je stelt... raadt Magic Jinn het dier? Dan heeft Magic Jinn gewonnen. Maar ben jij dit grappige nieuwe vriendje te slim af en raadt hij het verkeerd? Dan ben jij de winnaar! 

Je moet echter wel tegen je verlies kunnen, want je wint het nooit, maar het is wel echt een gave kidsgadget! Alleen, denk ik maar leuk voor even en ik ben toch op zoek naar iets bljivends. Of in ieder geval waar een paar maanden actief mee gespeeld wordt en niet na 1 dag alweer de kast in verdwijnt.

Dus wie o wie heeft er nog leuke tips en ideeën. Please let me know door te reageren op deze blog! En gebruik ik je tip niet deze verjaardag, dan ongetwijfeld een volgende verjaardag. Want vanaf nu zit ik in een fase waarin kleine kindjes groot worden! Thanx. 

Talk to me....

Wat wil je hebben? Wie ben ik? Hoe heet jij? Wat zoek je? Wat wil je eten? Wat heb je vandaag gedaan bij Corina (kinderdagverblijf)? De hele dag stel ik vragen aan Daan in de hoop dat ik een verstaanbaar antwoord terug krijg. Al is het maar één woordje. Ik snap ook wel dat meteen een hele zin het niet gaat worden. Maar nee hoor, zelfs mama behoort nog niet tot zijn vocabulaire. 

Hij loopt nu sinds een maandje of drie en ik als moeder ben toe aan de volgende grote stap in zijn ontwikkeling, praten. Sinds Daan loopt, heb ik ook het idee dat hij enorm veel begrijpt van wat ik hem vraag of zeg. Een hond, schaap en varken doet hij feilloos na. Als ik zeg dat we gaan eten pakt hij zijn slabber en klimt hij op zijn stoel. Bij het woord 'bed' sprint hij naar de trap en zwaait hij enthousiast papa gedag. Zeg ik het woord 'bad', loopt hij naar de badkamer. Hij weet zijn neus, oren, ogen, tenen, navel, etc. prima te vinden. En hij praat honderd uit (in zijn eigen taal) als hij oma aan de telefoon heeft. Als ik hem ophaal van het KDV dan rent hij op me af en steekt vol enthousiasme zijn verhaal tegen me af. Ongetwijfeld verteld hij me wat hij die dag heeft meegemaakt, maar ik versta er niets van. Al kijken mensen me wel eens vreemd aan als ik serieus reageer op Daan zijn verhaal. 'Versta jij wat hij zegt?' vragen ze me dan? Haha nee natuurlijk niet, maar ja die jongen doet zo zijn best en als ik niet tegen hem praat, leert hij het nooit. Verder schudt hij zijn hoofd als hij klaar is met eten en... als hij iets wil, maar hij kan er niet bij, dan wijst hij met zijn vingertje en zeurt daarbij met zo'n nasale klank van: eh, eh,eh, net zo lang totdat ik het pak. Er is nog 1 ander woordje wat hij regelmatig gebruikt en dat het is woordje ja! Dat geeft hij als antwoord op bijna iedere vraag. Helemaal niet zo erg dus. 

Gisterochtend kwam daar eindelijk een ander woordje bij, namelijk het woordje: pap. Ik vroeg: 'Daan, lust je pap?' En hij reageerde met 'pap'! Niet met: pip of pop of papa...nee, het was luidt en duidelijk, PAP! 

Nu snap ik wel dat hij dat woord eerder kent dan het woord mama. Zijn voorkeur gaat uit naar eten. Het is net zijn vader. Eten gaat boven alles! Dat heeft hij niet van mij, maar is wel erg makkelijk. Mijn eerste woordje was tent, dus ook niet mama of papa. En nog steeds ben ik een die-hard kampeerder.

's Avonds aan de telefoon met een vriendin vertelde ik vol trots dat er eindelijk voortgang was voor wat betreft praten. Hij had immers het woord 'pap' gezegd, vanmorgen. 'Wat als je morgenochtend aan Daan vraagt wat hij wil eten? Misschien antwoord hij wel met: pap. Dat zou nog gaver zijn! Dan begrijpt hij je echt', gaf mijn vriendin me als tip. 

Zo gezegd zo gedaan. De volgende ochtend, Daan zijn kamertje ingelopen en daar stond mijn kleine vriendje al met zijn armpjes in de lucht mij op te wachten. Dat maakt je ochtend toch een stuk dragelijker. En zoals gepland vroeg ik: 'Daan, wat wil je eten?' Geen reactie. 'Wat wil je eten Daan?' Geen reactie. 'Wat zit er in je fles Daan?' Bij het woord fles lichtte zijn ogen op, maar verder geen reactie. 'Daantje, wat zit er in je fle-hes?'...... PAP. Ja hoor hij zei het, hij zei het echt! En meteen viel het kwartje... wat als hij nu had gezegd; 'boterham met hagelslag' of erger: 'moeders, stop die papfles in je.... ik wil een boterham met hagelslag!' Dan had ik daar gestaan met mijn papfles en mijn mond vol tanden. En wat als hij gaat zeggen: 'ik wil die broek niet aan, ik wil niet naar het kinderdagverblijf, ik wil een tatoeage' of erger, 'mam ik heb een tatoeage!' Pfff, daar ben ik nog niet aan toe hoor! Kan ik deze ontwikkeling nog stoppen? Nee, ik heb mijn lesje wel geleerd. Niks forceren, niks proberen, gewoon hem zijn eigen gang laten gaan, hij gaat vanzelf wel praten! En hoe langer dat nog duurt, des te makkelijker dat ik het nog heb. 

Ladies only, wintersport!

Na drie jaar dromen was het dan eindelijk zover. Woensdag een week geleden vertrok ik met twee vriendinnen richting Lermoos in Oostenrijk. Het skigebied heet de Zugspitz arena en nog geen van ons drieën was daar ooit geweest.

de Zugspitz

Met drie meiden op vakantie...terug in de tijd! Maar inmiddels met vriendjes, kinderen en een verantwoordelijke baan. Ach wat....dat moet toch niets uitmaken, we zijn nog steeds hartstikke jong!?

De autoreis ging zeer voorspoedig. Voorafgaand aan het vertrek, hebben we alle drie een youtube filmpje bekeken over het opleggen van sneeuwkettingen en hebben we printscreens van de routebeschrijving gemaakt op de telefoon, wintersport 2.0 zeg maar. Uiteindelijk maar één keer verkeerd gereden. Ik was zeer trots op ons. Tijdens de autorit kwamen we erachter, dat ondanks onze verschillende levens, we eigenlijk nauwelijks veranderd zijn. Alledrie toch een beetje 'one of the guys'. Deze vakantie moet dus helemaal goed gaan komen.

Eénmaal aangekomen, meteen de supermarkt ingesjeesd en bier ingeslagen. Vervolgens gaan eten en daarna de populairste apres-ski tent gecheckt, de Lamme Eend (op z'n Nederlands). Daar was inmiddels weinig meer te doen, maar we waren al lang blij dat er überhaupt een apres-ski tent zat! Want wij doen niet aan spelletjes en wijntjes in ons appartement! Wij willen bier en feesten!

De eerste skidag was super! Heel de dag dwarrelde dikke sneeuwvlokken omlaag en ook de dag daarvoor had het ook de hele dag gesneeuwd, dus mega verse sneeuw. Alle pistes waren omgetoverd tot een soort offpistes! En...als 'one of the guys', gaven wij hier natuurlijk helemaal niets om. Wat was het genieten!

Na het skien, rechtstreeks door naar de Lamme Eend! Wat een verschil met de dag ervoor, het was echt super druk. Om onze horizon te verbreden toch ook maar de Lux (andere apres-ski bar) bezocht. Dat was eigenlijk een tent voor onze Duits-talige vrienden. Nog geen 10 minuten na binnenkomt loopt er een oude vent met een matje op ons af met de vraag of hij en zijn vrienden bij ons mogen komen zitten. Als jullie daar gelukkig van worden? Natuurlijk, wij zijn de flauwste niet. Nou dat ging niet zonder slag of stoot. De man met mat helemaal blij terug naar zijn vrienden, maar die waren schijnbaar nog wat verlegen, dus na een minuut of 10 kwam er (helaas voor ons) beweging en kwamen ze bij ons staan. Geen van de jongens, op de mat na, durfde iets te zeggen. Na nog eens 10 minuten kwam een andere jongen los en wel met een hele tactische vraag; 'zullen we morgen met z'n allen afspreken om te gaan skien?'... eh PARDON? Hoezo denk je dat wij met jullie willen skien, we kennen jullie nog maar 10 minuten en eigenlijk nog helemaal niet, want je hebt nog niets gezegd.... Serieus. Omdat er niet heel veel nuttigs meer uitkwam hebben we ons drankje achterover geslagen en zijn we gaan eten. Maar niet voordat de jongens eerst vroegen of ze mee mochten eten met ons. Nu heb ik altijd wel moeite met nee zeggen, maar die avond opeens niet!

Glühwein, 

Na een tweede dag skien, wederom rechtstreeks naar de Lamme Eend. De lux lieten we vandaag maar links liggen. Nog geen twee minuten binnen worden we aangesproken door een groepje Belgen. Zij hadden ons die middag in een restaurantje gezien en vonden het leuk om ons een drankje aan te bieden. Helemaal prima, dat vinden wij ook leuk! Maar uiteraard kregen ze ook een drankje terug. We willen ons vooral tot niets verplicht voelen. Deze Belgen waren erg aardig en gelukkig niet opdringerig, met name heel dronken. Vervolgens wordt mijn vriendin E. aangesproken door een jonge kerel. Zij hebben even samen staan kletsen waarop de vader van die kerel aan E. vraagt of ze hem niet gewoon zal zoenen! WAT! zegt E. Hij heeft een vriendin verteld hij me net. 'Nou en', zegt die vader, 'die is er nu toch niet!' Hoezo spoort je vader je aan tot vreemdgaan? Wij snapten het niet en nog steeds niet eigenlijk.

Die Lahme Ente (de lamme eend)

De vierde avond, inmiddels ons vaste ritueel doorbroken door eerst in het appartement een biertje te doen, want daar waren we nog niet aan toe gekomen en daarna....ja hoor, door naar de Lamme Eend! Bij binnenkomst eerst onze Belgische vrienden tegen het lijf gelopen, maar vanavond hadden we daar geen zin in, dus door de kroeg in. Nog geen 10 minuten binnen en er wordt gewoon in mijn nek gelikt! Ieuww, wie doet zo iets. Nou ik zou je vertellen wie. Een 44-jarige Olaf. Toen stak hij een psychologisch praatje af over waarom hij likte en dat hem iets duidelijke werd op de manier van mijn reactie. Hij zou het wel even uitleggen als ik even met hem meeliep naar de hal waar het niet zo'n herrie was. En een muts als ik ben, liep ik mee. Pfff gelukkig ben ik naief maar niet achterlijk en had ik meteen door dat dit zijn 'tactiek' was om vrouwen te versieren. Waarom loop je mee? Je voelt je aangetrokken anders stond je hier nu niet? Dat waren o.a. vragen die hij mij stelde. Weirdo serieus. Ik ben snel terug gegaan naar binnen om de andere twee dit rare verhaal te vertellen. De vrienden van Olaf waren overigens geen haar beter, maar allemaal vrouwen en kinderen thuis. What's wrong with men? Vervolgens nog een kerel getroffen die zei dat zijn vrienden al terug naar het hotel waren en vervolgens heel de avond als lijm aan ons vastgeplakt zat. Een Duitser getroffen die Nederland he-le-maal ge-wel-dig vond en dit, tot vervelends toe, bleef herhalen. Uiteindelijk uit zelfbescherming maar bij onze Belgen gaan staan.

Moe, maar voldaan gingen we onze vierde en laatste skidag in en wie komen we tegen bij het eerste beste hutje waar we aanlegden? Juist...de kerel die aangaf dat zijn vrienden al lagen te slapen, die avond er voor. Echter, zat hij wederom alleen op het terras. Zou hij dan alleen op wintersport zijn??? Op zich niet raar (misschien wel een beetje) maar lieg er dan niet over! Achter die eenzame kerel, lagen Olaf en friends in de zon in ligstoelen. Waarschijnlijk nog moe van de avond ervoor. Stelletje watjes. En wij....wij hebben ons drinken naar binnen gegoten en zijn snel van dat terras vertrokken en wat afdalingen gepakt, want om 16.00u zouden we weer terugrijden naar huis.

Het was een vakantie om nooit te vergeten en zeker voor herhaling vatbaar, maar zeker niet meer in Lermoos. Lermoos wat was je leuk en wat heb je een schattig skigebied, maar wat trek je toch vervelende mannen aan? Of zijn wij toch meer veranderd dan we denken?

Opgevouwen op de achterbank
van de VW Golf

Klaar voor de start....

Zo daar zit ik dan; achter mijn Mac met mijn blog open een bericht te typen. Dit is mijn allereerste blog ever! Waarom een blog beginnen? Tja, waarom niet? 

Laat ik me even in het kort voorstellen. Ik ben een bezige bij, een duizendpoot van 31 ehh 32 jaar. Ken je dat? Dat je vanaf een bepaalde leeftijd de jaren niet meer doortelt  dat je blijft hangen op een bepaalde leeftijd? Ik heb dat dus bij 31. Niet dat ik het erg vind om ouder te worden, in tegendeel. Ik ben blij met ieder jaar die er bij komt, maar op de één of andere manier vergeet ik die jaren er dus wel bij te tellen. 

31 jaar was ik toen ik voor het eerst moeder werd. Ik heb een pracht kereltje genaamd Daan. Inmiddels is hij 1 jaar en 6 maanden en hoe cliché ook, als ik vooraf had geweten hoeveel ik van zo'n klein mensje kan houden, was ik veel eerder aan kinderen begonnen.

Samen met mijn man Niels voeden we onze zoon zo goed mogelijk op. 

Naast het opvoeden zijn wij beide zeer actief in het verenigingsleven, vriendenkring en met werk. Daar kom ik vast in andere blogs wel op terug.

Wij willen allebei nogal graag overal bij zijn, gaan graag niet als laatste naar huis van een feestje, zeggen nooit nee tegen een weekendje weg of vakanties, kunnen geen nee zeggen tegen verzoeken om vrijwillig activiteiten te organiseren, sporten erg graag. Oja en werken moet natuurlijk ook nog. Niels werkt 40 uur (zegt ie...). Hij is vertegenwoordiger en zit veel op de weg. Het daadwerkelijke aantal werkuren is volgens mij veeeel minder. 

Zelf werk ik nog 32 uur. Iedere maandag ben ik lekker vrij. Ook daarvan had ik nooit verwacht dat ik er van kon genieten, maar nu denk ik zelfs aan nog minder uren werken. 28 uur ofzo... Lijkt me geweldig!

Voorlopig gaat dit nog niet. Vorige week hebben we ons huis verkocht. We willen iets nieuws, iets groter met dakkapel en een eventueel uitbouw, zonder dat de tuin echt mega klein wordt. Met het oog op de toekomst (hopelijk nog meer van die kleine dreumesen)en met de huidige huizenmarkt was dit het geschikte moment om op zoek te gaan naar iets nieuws. En nu ons huis verkocht is kunnen we daar dus ook actief aan beginnen. Ik vind het spannend joh! We hebben nu zo goed contact met onze buren en we wonen in het centrum van Best, echt ik woon er heerlijk. Gaan we dat straks terug krijgen?

Verder werk ik bij een firma waar ik diverse rollen vervul o.a. die van commercieel medewerker binnendienst, vormgever, ICT-er, secretaresse, marketingmedewerker, etc. Erg divers en daar hou ik van. Toch zou ik ook graag iets voor mijzelf willen doen.

Dat is ook de reden van de start van deze blog. Een middel om te spuien, maar ook om ervaringen uit te wisselen. Ik leid een 'Heppie Life' met constant nieuwe uitdagingen en ook die wil ik graag delen. Het is geen blog over één onderwerp. Het is een wir war van ervaringen, meningen en situaties, maar dat zegt meteen een hoop over mijzelf.

Middels deze blog hoop ik ook structuur te creëren in mijn leven, want dat is op dit moment ver te zoeken. Door te schrijven denk je langer na over het hoe, wat en waarom. Schroom vooral niet om te reageren, discussies uit te lokken, tips en trics te geven. Iedereen is welkom!